هو الغریب
نیمه های شب است, ماه در آسمان پر ستاره امشب خودنمایی می کند, کوچه ها محو سکوت اندو همگان در خواب سنگینی فرورقته اند. صدای پای عابری که مدینه را کوچه به کوچه طی می کند این سکوت وهم انگیز را می شکند.
کیست که اکنون شبگرد کوچه ها ست؟ در دل شب در کوچه ها چه می جوید؟ به کدامین سو می رود؟....
به کوچه ای می رسد.آهسته تر گام بر می دارد , به خانه ای نزدیک می شود, دیگر توان رفتن ندارد لرزشی تمام بدنش را فرا می گیرد به در نیم سوخته خانه تکیه می دهد, گریه اما نش نمی دهد, زیر لب نامی را زمزمه می کند.
فاطمه....فاطمه....فاطمه...کجایی فاطمه من؟ کجایی دخت یگانه پیامبر؟ کجایی ام ابیهای رسول؟...کجایی خاتون کلبه حقیر علی؟ کجایی کوثر ساقی کوثر؟ کجایی مامن تنهایی حیدر؟....
کجایی که زخم سینه ات سینه ام را مالامال زخم کرده؟ کجایی که رفتنت کمرم را شکست؟ کجایی که بعد از رفتنت این منم که تکیه بر دیوار راه می روم؟ کجایی که قاتلان تو اکنون با سیلی کنایه و لجاجت و تهمت به جان من افتاده اند؟ کجایی که هنوز یتیمانت قصه رفتنت را باور نکرده اند؟.....
..............
هق هق گریه هایش را فرو می خورد تا مبادا اهالی خانه صدایش را بشنوند. اشک هایش بسان قطره های باران برزمین می بارد.شدت گریه اش از لرزش شا نه هایش هویداست. وای باز هم صدای نا له ای می آید!!
صدای نا له کیست؟ کیست که در خانه بی تابی می کند؟! کیست که زهراوار آه می کشد؟!...
نکند...نکند...نکند که زهرا باشد!!!...
آه!!!...چه می بینم زهراست! اوزهراست که باز هم چادر نماز برسر کرده و به نماز ایستاده...زهراست که بر سجاده می گرید!...زهراست که از درد یتیمی می نالد!...عطر زهراست که در خانه پیچیده!...او زهراست...زهرای من!!!...
ولی نه!!!....زهرا نیست!!!...زینب...دخت دردانه زهراست....زینب است که اینگونه می گرید...اوست که چادر مادر برسر کرده و به سجاده نشسته....
زینب....دخترکم...عزیز دل بابا!..چه شده؟؟!!
_پدر!خواب دیدم...خواب مادر...خواب دیدم که مادربه خانه برگشته...با همان صورت کبود و پهلوی شکسته... در آغوش مادر اشک می ریختم و از این مردم نامرد نالیدم...و او گوش می داد و اشک می ریخت...خواست که برود, التماسش کردم که مرا هم ببرد, نگاهی به من کرد و بغض آلود گفت: دخترکم ! تو باید بمانی, بمان که علی تنهاست! بمان و از ولایت حمایت کن !